Udaje mi się czasem szczerze porozmawiać z młodymi, nawet w czasie szkolnych rekolekcji. Zwykle początek jest trudny i trzeba poczekać, aż pęknie w nich lęk przed otwarciem się, zwłaszcza wobec księdza, a w moim przypadku – jeszcze biskupa. Podsumowując, dzięki tym wszystkim spotkaniom zobaczyłem zupełnie nowe pokolenie młodych, które wielokrotnie musiało budować życie na popękanych fundamentach. W klasie maturalnej, gdzie w spotkaniu uczestniczyło ponad dwadzieścia osób, gorąca dyskusja zaczęła się od wyznania jednego z uczniów. „Boję się chodzić do kościoła. Żyję w rozbitej rodzinie. Moja mama ma trzeciego partnera, a ojciec wyjechał za granicę i ma nas w nosie. Wiem, że w Kościele mówi się zwykle o zdrowych rodzinach i potępia się takie jak moja. Nie chodzę, bo nie chcę wciąż słuchać, że jestem dzieckiem grzesznej rodziny, no i w ogóle nie wiem, czy w Kościele jest jeszcze jakieś miejsce dla takich jak ja” – powiedział.