Pierwsze czytanie zaczerpnięte z Księgi Powtórzonego Prawa to fragment mowy Mojżesza skierowanej do Izraelitów, w której przekazuje on najistotniejsze elementy religijnej tożsamości Izraela. Zawarte jest w niej także nawiązanie do Dekalogu jako kulminacyjnego momentu przekazu wiary w jednego Boga. Logika Dziesięciu przykazań nie ogranicza się jedynie do suchego przepisu, ale stanowi też zachętę do praktykowania autentycznej miłości Boga. Zwraca na to uwagę dzisiejsze pierwsze czytanie, wskazując na zasadnicze komponenty prawdziwej wiary: bojaźń Bożą, postawę zaufania i posłuszeństwa oraz stanowiącą ich ukoronowanie miłość.

„Będziesz się bał Pana, Boga swego” – mówi Mojżesz do Izraelitów. Ten werset jest kluczowy dla zrozumienia natury relacji Przymierza Boga z Jego ludem, Izraelem. Według narracji Księgi Powtórzonego Prawa, Mojżesz wypowiedział te słowa w ramach swoistej katechezy, przygotowania Izraelitów do wejścia do Ziemi Obiecanej. Bojaźń Boża nie sprowadza się do koncepcji strachu, ale oznacza głęboki szacunek, cześć i podziw dla świętości i autorytetu Boga. Ta bojaźń jest podstawą wiernego życia i często w literaturze biblijnej jest uznawana za źródło mądrości (por. Prz 1, 7). Bojaźń Boża powiązana jest ściśle z przestrzeganiem przez człowieka Bożych nakazów i przykazań. Prawdziwa cześć oddawana Bogu naturalnie prowadzi do posłuszeństwa przykazaniom jako pewnym drogowskazom wiodącym do pełni życia. W kontekście Przymierza Izraela z Bogiem przestrzeganie Jego praw jest oznaką lojalności wobec Niego i miłości do Niego. Sugeruje to, że relacja Izraelitów z Bogiem nie jest jedynie formą pewnej umowy, ale ma swoje korzenie w aktywnej, dynamicznej wierze. Posłuszeństwo przykazaniom Boga jest postrzegane jako zobowiązanie, które obejmuje całą wspólnotę wierzących. Podkreśla to wspólnotowy aspekt wiary. Posłuszeństwo i cześć oddawana Bogu są często powiązane z błogosławieństwami. Wskazuje to na głęboką duchową prawdę: życie zgodne z wolą Boga prowadzi do rozkwitu i rozwoju moralnego, duchowego i egzystencjalnego.

„Będziesz się bał Pana, Boga swego” – werset ten jest integralną częścią szerszej teologii Przymierza obecnej w Księdze Powtórzonego Prawa oraz w całym Starym Testamencie, gdzie relacja między Bogiem a Izraelem jest ujęta w kategoriach lojalności, zaufania i przestrzegania Jego prawa. Służy jako przypomnienie, że Izraelici są wybranym ludem, powołanym do przeżywania wiary w duchu Przymierza jako niepowtarzalnej relacji miłości i odpowiedzialności. Istota biblijnej wiary sprowadza się właśnie do Przymierza, które łączy w sobie jednocześnie konkretne zadanie i wyzwanie oraz obietnicę. Bojaźń Boża nie pozostaje bowiem bez odpowiedzi. Bóg odpowiada hojnie na wierność swojego ludu i obdarza go swoimi dobrodziejstwami. Nie ma tu mowy o jakiejś transakcji, ponieważ spoiwem Przymierza jest relacja miłości między Dawcą a obdarowanym.