Kamil Krasowski: Na czym polega Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego?
Iwona Nowak: Jak sama nazwa wskazuje, jest to modlitwa w intencji życia dziecka, które od jego poczęcia do momentu narodzin, może być zagrożone. Podejmując modlitwę, nie wiemy, jakie to dziecko, dlatego pozostawiamy Panu Bogu decyzję poszukiwania tych, którzy jej najbardziej potrzebują. Wiemy, że jest to na pewno małe bezbronne życie, które trzeba chronić, i wierzymy, że ta modlitwa w tym pomoże. Obejmujemy nią również rodziców dziecka, które jest już poczęte w łonie mamy, a którzy zastanawiają się nad decyzją, czy ma się ono narodzić. Zatem, gdy decydujemy się na Duchową Adopcję, rozpoczynamy nasze konkretne zobowiązanie. Przyjęło się, że ta forma modlitwy ma swój początek 25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego i trwa przez 9 kolejnych miesięcy, czyli przez czas rozwoju małego człowieka w łonie mamy. Duchową Adopcję możemy podjąć jednak w każdym dowolnym momencie, gdy poczujemy takie pragnienie. Można to również zrobić w intencji wiadomych nam dzieci, które się poczęły, a nad których przyjściem na świat rodzice się jeszcze zastanawiają. Wtedy to jest jeszcze większe realne wyzwanie.
Czy Pani osobiście podejmuje Duchową Adopcję?
Oczywiście. Gdy zbliża się 25 marca, zawsze przychodzi mi taka myśl, że trzeba objąć kolejne dziecko duchową opieką. Pamiętam moment, gdy dowiedziałam się o Duchowej Adopcji. Osoba, która mnie do niej zachęcała, bardzo podkreślała, jak bardzo wielkie jest to zobowiązanie. Wtedy byłam tym naprawdę bardzo przejęta. Jestem nauczycielem, więc może dzieci, za które się modliłam, uczę teraz w szkole, a ja nawet o tym nie wiem. Mogło się też zdarzyć, że się nie narodziły, dlatego to, czy nasza modlitwa będzie skuteczna czy nie, już jednak nie od nas zależy.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Czy zaobserwowała Pani w swoim życiu osobistym, rodzinnym, jakieś owoce z podjęcia przez Panią Duchowej Adopcji?
Jednym z takich momentów, które wiem, że na pewno bardzo poruszają osobiście człowieka, jest doświadczenie straty, którą samemu się przeżyło. Bardzo chciałam, żeby się narodziło moje dziecko, jednak tak się nie stało. Dlatego podejmując Duchową Adopcję myślę też o tamtym dziecku, które z różnych powodów nie mogło przyjść na świat. Wtedy ta modlitwa staje się dla mnie jeszcze bardziej osobistym doświadczeniem. Może się też jednak zdarzyć, że pojawi się bardzo dużo powodów, aby przestać się modlić, bo doświadczymy ataków sił, które nie chcą, abyśmy się za te dzieci modlili; będą przeszkadzały, „rzucały kłody pod nogi”, abyśmy tylko zrezygnowali i się zniechęcili. Ważne, abyśmy się wtedy nie załamywali, ale kontynuowali modlitwę.
O czym warto pamiętać, podejmując Duchową Adopcję? Co może nam w tym pomóc?
Na pewno pomaga publiczne zobowiązanie do modlitwy. 25 marca zapraszamy do kościoła Ducha Świętego w Zielonej Górze. O godz. 9 rozpocznie się Msza św. pod przewodnictwem diecezjalnego duszpasterza rodzin ks. Mariusza Dudki, podczas której będzie można podejść pod ołtarz z zapaloną świecą i wypowiedzieć słowa przyrzeczenia, zobowiązujące do dziewięciomiesięcznej modlitwy. Pomóc może również wpisanie się z imienia i nazwiska do Księgi Duchowej Adopcji, która jest w każdej parafii. W tym roku znalazłam też aplikację Adoptuj Życie, która została stworzona przez Fundację Małych Stópek. Są w niej rozważania różańcowe, które nawiązują do ochrony życia, oraz tekst modlitwy, którą odmawia się codziennie przy Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Można również podjąć dialog z dzieckiem, które opisuje każdy dzień swojego życia. Aplikacja to bardzo ciekawy pomysł, zwłaszcza dla młodzieży. Dobrze by było, gdyby więcej młodych osób zobowiązywało się do Duchowej Adopcji, bo to daje im takie poczucie, że mogą coś realnie zrobić w sprawie ochrony życia. W Wielkim Poście można również dodatkowo podjąć jakieś wyrzeczenie w tej intencji lub ofiarować swoją jałmużnę na organizacje, które się tym zajmują, bo jest tutaj naprawdę wiele do zrobienia. Gdy będziemy chronić małe życie i mieć świadomość, że jest ono godne tego, abyśmy się za nie modlili, będziemy również mieć szacunek do tego życia, które już istnieje na świecie. O ten szacunek do życia musimy na pewno bardzo mocno zabiegać.
